Aan de bak!
Blijf op de hoogte en volg Moniek
13 Mei 2014 | Filipijnen, Calinan
De derde week hier in de Filipijnen hebben we inmiddels ook achter de rug; stage is begonnen. Misschien is ‘aan de bak’ niet helemaal de juiste woordkeuze aangezien ook op stage het leven hier nog steeds op het relaxte Filipijnse tempo gaat.
Vorige week maandag begon mijn eerste stage dag op de afdeling Sint Bernadette in het ziekenhuis. Ik dacht dat het een volwassenen afdeling zou zijn, maar toen ik aankwam bleek meer dan de helft van de kamers bezet te zijn door kinderen. Dit waren met name kinderen van rijke ouders die hun kinderen liever in een prive kamer lieten slapen in plaats van op de kinderafdeling, wat gewoon een zaaltje is. De afdeling heeft ongeveer 24 bedden. In elke dienst werken 2 verpleegkundigen en een verpleegkundig assistent samen. Er liggen patiënten met allerlei soorten ziektes en problemen. Wel hebben wij met zijn allen het idee dat mensen hier voor de kleinste dingetjes worden opgenomen. Als ik bijvoorbeeld vroeg waarom een kindje van 4 jaar in het ziekenhuis lag kreeg ik het antwoord; ze heeft koorts, of, ze hoest. In Nederland zouden dit nooit redenen zijn waarom iemand wordt opgenomen. Tijdens de dienst heb ik geholpen met medicijnen klaarmaken en geven, en de vitale functies meten. Dingen zoals de patiënt wassen en verzorgen wordt hier gedaan door de familie dus dit maakt ook dat er weinig taken over blijven. De verpleegkundigen doen dan ook tijdens hun 12 uur durende dienst (!) gerust een dutje.
Ook de dinsdag heb ik hier een dienst gedraaid. Het werk was redelijk hetzelfde vergeleken met de dag er voor. Het was vooral erg gezellig met de verpleegkundige die aan het werk was. Zij heeft 3 maanden in Nederland gewoond en gewerkt en het was erg leuk om verhalen uit te wisselen.
Op de woensdag gaan wij in groepjes van 3 of 4 personen kinderen vaccineren in een healthcentre. Hier worden de kinderen nagekeken door een dokter, krijgen moeders voorlichting en worden de kinderen uiteindelijk gevaccineerd. Dit alles wordt betaald door de regering. Samen met Roos en Arno moesten we er toch echt aan geloven; de kinderen moesten gevaccineerd gaan worden. Na een aantal keer kijken hebben we geprobeerd het te doen. Het zijn vaccinaties die je onder de huid prikt, niet heel moeilijk gelukkig. Na een aantal keer prikken krijg je er gelukkig snel handigheid in. Volgende week wisselen we om met de andere groep, en gaan we naar een ander healthcentre.
De donderdag weer een dagje gewerkt. Dit keer op de kinderafdeling. De afdeling bestaat uit een grote open ruimte waar ongeveer 20 bedden staan. De kinderen met longproblemen liggen aan de ene kant en de kinderen met alle andere klachten aan de andere kant. Dit vanwege besmettingsgevaar. Wat grappig is, is dat er tussen deze twee gedeeltes wel degelijk een muur zit, maar dat dit halve muurtje helemaal niet door loopt tot aan het plafond. Elk hoestje vliegt dus het muurtje over, handig! Tijdens de dienst heb ik samen met Evi alle bedden gemeten en geteld. Dit omdat wij eindelijk een goed idee hebben voor ons opgehaalde sponsorgeld. We zijn van plan om privacy gordijnen op te hangen tussen de bedden. Mannen en vrouwen liggen hier door elkaar, en niemand heeft privacy. Een goed voorbeeld is een vrouw die dinsdagochtend op mijn afdeling is overleden. Zij is gereanimeerd door het team. Toen ik vroeg waar de andere 4 patiënten die op de kamer lagen heen gingen, vertelden ze mij dat deze gewoon in de kamer bleven en alles hebben gezien. Woensdag 14 mei gaan we met Helen naar Davao om te kijken hoe duur het is om dit te realiseren, hopen dat het lukt!
Vrijdag vertrokken we vroeg naar de bergen voor een nieuwe medical mission. Na zo’n anderhalf uur door echt een geweldig landschap gereden te hebben, kwamen we aan in ons eigen huis. Samen met de studenten van de HAN en werknemers van het ziekenhuis namen we onze intrek in het, voor Filipijnse begrippen, hele grote huis. Samen met alle studenten sliepen we op matrasjes op de gang. Na alles geïnstalleerd te hebben, stapten we in de auto richting de medical mission. Onder een soort overdekt basketbalveld hebben we de mensen uit de dorpen eten en medicatie gegeven. Ook keek de dokter de mensen na. Anders dan onze medical mission van vorige week, waren de kinderen hier doodsbang voor ons. Elke keer als je dichterbij kwam, kwamen er tranen of waren ze er binnen mum van tijd vandoor. Na 3 uurtjes bezig zijn geweest kwam de regen met bakken uit de lucht. In een keer koelde het erg af. In de bergen kan het al redelijk koud zijn, maar dit was wel heel erg! Later bleek dat het gewoon 27 graden was. We worden al echte filipinos! Eenmaal weer in het huis wachtte ons een aangename verrassing; barbecueën! Na het eten kwamen de flessen rum op tafel en werd het al snel gezellig. Wankelend zijn we rond een uur of 1 ons bed in gedoken, geslaagde avond!
De zaterdag lekker kunnen uitslapen. Nadat iedereen zijn spullen had ingepakt gingen we op weg naar de watervallen in de buurt. De bedoeling was om te zwemmen, maar het water kwam rechtstreeks uit de bergen dus het was ijskoud. Rond een uurtje of 3 waren we weer terug bij ons huisje.
We sloten ons weekend af met een dagje naar Davao. De planning was om te gaan raften met zijn allen. We hadden vanuit het ziekenhuis een adres doorgegeven gekregen waar we dit konden doen. Toen we aankwamen rond 1 uur bleek dat je om 8u ’s ochtends paraat had moeten staan om mee te kunnen. Gelukkig was er een soort dierentuintje waar we heen konden zodat we niet voor niks naar Davao waren gegaan. Heel veel krokodillen, slangen en vogels in veel te kleine hokjes later, zijn we terug gegaan naar Calinan.
Deze week ben ik begonnen op de Eerste Hulp, erg leuk, eindelijk wat meer te doen. Ben benieuwd wat de rest van de week gaat brengen!
Vorige week maandag begon mijn eerste stage dag op de afdeling Sint Bernadette in het ziekenhuis. Ik dacht dat het een volwassenen afdeling zou zijn, maar toen ik aankwam bleek meer dan de helft van de kamers bezet te zijn door kinderen. Dit waren met name kinderen van rijke ouders die hun kinderen liever in een prive kamer lieten slapen in plaats van op de kinderafdeling, wat gewoon een zaaltje is. De afdeling heeft ongeveer 24 bedden. In elke dienst werken 2 verpleegkundigen en een verpleegkundig assistent samen. Er liggen patiënten met allerlei soorten ziektes en problemen. Wel hebben wij met zijn allen het idee dat mensen hier voor de kleinste dingetjes worden opgenomen. Als ik bijvoorbeeld vroeg waarom een kindje van 4 jaar in het ziekenhuis lag kreeg ik het antwoord; ze heeft koorts, of, ze hoest. In Nederland zouden dit nooit redenen zijn waarom iemand wordt opgenomen. Tijdens de dienst heb ik geholpen met medicijnen klaarmaken en geven, en de vitale functies meten. Dingen zoals de patiënt wassen en verzorgen wordt hier gedaan door de familie dus dit maakt ook dat er weinig taken over blijven. De verpleegkundigen doen dan ook tijdens hun 12 uur durende dienst (!) gerust een dutje.
Ook de dinsdag heb ik hier een dienst gedraaid. Het werk was redelijk hetzelfde vergeleken met de dag er voor. Het was vooral erg gezellig met de verpleegkundige die aan het werk was. Zij heeft 3 maanden in Nederland gewoond en gewerkt en het was erg leuk om verhalen uit te wisselen.
Op de woensdag gaan wij in groepjes van 3 of 4 personen kinderen vaccineren in een healthcentre. Hier worden de kinderen nagekeken door een dokter, krijgen moeders voorlichting en worden de kinderen uiteindelijk gevaccineerd. Dit alles wordt betaald door de regering. Samen met Roos en Arno moesten we er toch echt aan geloven; de kinderen moesten gevaccineerd gaan worden. Na een aantal keer kijken hebben we geprobeerd het te doen. Het zijn vaccinaties die je onder de huid prikt, niet heel moeilijk gelukkig. Na een aantal keer prikken krijg je er gelukkig snel handigheid in. Volgende week wisselen we om met de andere groep, en gaan we naar een ander healthcentre.
De donderdag weer een dagje gewerkt. Dit keer op de kinderafdeling. De afdeling bestaat uit een grote open ruimte waar ongeveer 20 bedden staan. De kinderen met longproblemen liggen aan de ene kant en de kinderen met alle andere klachten aan de andere kant. Dit vanwege besmettingsgevaar. Wat grappig is, is dat er tussen deze twee gedeeltes wel degelijk een muur zit, maar dat dit halve muurtje helemaal niet door loopt tot aan het plafond. Elk hoestje vliegt dus het muurtje over, handig! Tijdens de dienst heb ik samen met Evi alle bedden gemeten en geteld. Dit omdat wij eindelijk een goed idee hebben voor ons opgehaalde sponsorgeld. We zijn van plan om privacy gordijnen op te hangen tussen de bedden. Mannen en vrouwen liggen hier door elkaar, en niemand heeft privacy. Een goed voorbeeld is een vrouw die dinsdagochtend op mijn afdeling is overleden. Zij is gereanimeerd door het team. Toen ik vroeg waar de andere 4 patiënten die op de kamer lagen heen gingen, vertelden ze mij dat deze gewoon in de kamer bleven en alles hebben gezien. Woensdag 14 mei gaan we met Helen naar Davao om te kijken hoe duur het is om dit te realiseren, hopen dat het lukt!
Vrijdag vertrokken we vroeg naar de bergen voor een nieuwe medical mission. Na zo’n anderhalf uur door echt een geweldig landschap gereden te hebben, kwamen we aan in ons eigen huis. Samen met de studenten van de HAN en werknemers van het ziekenhuis namen we onze intrek in het, voor Filipijnse begrippen, hele grote huis. Samen met alle studenten sliepen we op matrasjes op de gang. Na alles geïnstalleerd te hebben, stapten we in de auto richting de medical mission. Onder een soort overdekt basketbalveld hebben we de mensen uit de dorpen eten en medicatie gegeven. Ook keek de dokter de mensen na. Anders dan onze medical mission van vorige week, waren de kinderen hier doodsbang voor ons. Elke keer als je dichterbij kwam, kwamen er tranen of waren ze er binnen mum van tijd vandoor. Na 3 uurtjes bezig zijn geweest kwam de regen met bakken uit de lucht. In een keer koelde het erg af. In de bergen kan het al redelijk koud zijn, maar dit was wel heel erg! Later bleek dat het gewoon 27 graden was. We worden al echte filipinos! Eenmaal weer in het huis wachtte ons een aangename verrassing; barbecueën! Na het eten kwamen de flessen rum op tafel en werd het al snel gezellig. Wankelend zijn we rond een uur of 1 ons bed in gedoken, geslaagde avond!
De zaterdag lekker kunnen uitslapen. Nadat iedereen zijn spullen had ingepakt gingen we op weg naar de watervallen in de buurt. De bedoeling was om te zwemmen, maar het water kwam rechtstreeks uit de bergen dus het was ijskoud. Rond een uurtje of 3 waren we weer terug bij ons huisje.
We sloten ons weekend af met een dagje naar Davao. De planning was om te gaan raften met zijn allen. We hadden vanuit het ziekenhuis een adres doorgegeven gekregen waar we dit konden doen. Toen we aankwamen rond 1 uur bleek dat je om 8u ’s ochtends paraat had moeten staan om mee te kunnen. Gelukkig was er een soort dierentuintje waar we heen konden zodat we niet voor niks naar Davao waren gegaan. Heel veel krokodillen, slangen en vogels in veel te kleine hokjes later, zijn we terug gegaan naar Calinan.
Deze week ben ik begonnen op de Eerste Hulp, erg leuk, eindelijk wat meer te doen. Ben benieuwd wat de rest van de week gaat brengen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
