Welcome to the Phillipines!

Op maandag 21 april vertrok ons vliegtuig om 22.00u richting de Filipijnen. Het zou een reis worden van 3 vluchten in 25 uur. Vanuit schiphol vlogen we eerst naar Abu Dhabi. Na 6 uur vliegen kwamen we eindelijk aan. Vanwege het tijdsverschil was het hier half 7 ’s ochtends, en aangezien ik niet kon slapen in het vliegtuig was dit mijn eerste nacht zonder slaap. Eenmaal uit het vliegtuig gingen we opzoek naar de gate voor onze volgende vlucht naar Manilla, de hoofdstad van de Filipijnen. Wat een verschrikkelijk vliegveld! Het was heel erg druk, en het vliegveld was erg onlogisch en ongeorganiseerd. Toen we eenmaal bij de gate aankwamen moesten we zo’n 3u wachten op onze volgende vlucht. Naar mate de tijd naderde dat de vlucht zou vertrekken, zagen we steeds meer Filipijnen richting onze gate lopen. Leuk om hier al een beetje te zien hoe de mensen zijn. Tijdens het wachten werd al duidelijk dat de Filipijnen echt nog een onontdekt land is bij Europeanen. We waren een van de enige westerlingen in het vliegtuig.
Na 8 uur vliegen zat onze langste vlucht er op. We waren in de Filipijnen! Het was inmiddels 11 uur ’s avonds lokale tijd. Inmiddels aardig moe, aangezien ook deze vlucht weinig slaap gezien is. In Manilla zouden we onze koffers moesten halen, en opnieuw inchecken bij een andere hal. Voor dat het zo ver was moesten we door de douane waar een verschrikkelijk lange rij voor stond. Zo’n anderhalf uur hebben we door de duwende Aziaten in de bloedhitte staan wachten. Wat een opluchting toen we eenmaal onze koffers hadden. We hadden nog zo’n 3 uur de tijd voor onze vlucht naar Davao. Eenmaal buiten besloten we meteen een Filipijnse sim-kaart te kopen. Zo konden we in ieder geval elkaar bereiken en de contactpersonen uit het ziekenhuis. Deze kostten wel geteld 1 euro. Een smsje kost hier 1 peso, zo’n €0,01, echt belachelijk goedkoop.
Na het kopen van de simkaartjes gingen we op naar de terminal voor onze vlucht naar Davao, dit zou een binnenlandse vlucht van zo’n 1,5 à 2 u worden. Dan zouden we eindelijk op de plaats van bestemming aankomen. We vlogen met Philippine Airlines, de goedkoopste maatschappij. Met een shuttle busje moesten we naar een andere terminal rijden. Het vervelende aan deze maatschappij is dat je maar 10kg vrachtruim bagage mag meenemen. Natuurlijk hadden wij allemaal te veel mee, en mochten we bij betalen. De bedragen verschilden tussen de 20 en 50 euro. Ze hebben hier het geniale systeem bedacht om bij de incheckbalie tegen je te zeggen dat je moet gaan pinnen (dit kan natuurlijk alleen met een creditcard),waarna je vervolgens naar een andere balie loopt, om hier je geld af te geven. Je krijgt hier dan je ticket met een bonnetje, waarmee je dan terug naar de incheckbalie kan gaan. Hier krijg je dan eindelijk je boarding pas. Je kunt je voorstellen dat dit met 7 mensen, wat in erg gebrekkig Engels aan je is uitgelegd, heel erg lang heeft geduurd, aangezien er overal rijen stonden.
Na weer een vlucht, kwamen we op 23 april om 6 uur ’s ochtends aan in Davao. Inmiddels dus 2 nachten niet kunnen slapen. Vol spanning liepen we naar buiten, want als het goed is zouden Helen (de hoofdverpleegkundige) en Ruben (de ziekenhuiseigenaar) ons met spandoeken op komen halen. Toen we buiten kwamen was het akelig stil, er was helemaal niemand! Na even twijfelen of we niet moesten bellen, hadden we toch besloten even te wachten. Dit gaan we waarschijnlijk nog veel vaker meemaken, Filippino’s zijn namelijk wereldkampioen in te laat komen. Een half uurtje later kwamen Helen en Doods (chauffeur van het ziekenhuis) gelukkig aanrijden. Ons even voorgesteld, en Helen wilde meteen een foto maken. Helen maakt van alles foto’s en alles gaat dan ook op facebook. Ze vertelde ons dat we gingen ontbijten. De vraag kwam of Mac Donalds goed was. Niemand moest volgens mij aan Mac Donalds denken op deze vroege morgen, maar toch gingen we mee. Al gauw werd duidelijk dat dit volgens mij heel normaal was hier; het was 7u ’s ochtends en de Mac Donalds zat gewoon vol! Gelukkig hoefden we niet aan de friet, maar hadden ze wel een ontbijtmenu.
Rond half 8 vertrokken we richting Calinan. Het dorpje waar het ziekenhuis ligt, zo’n 40 minuten rijden vanaf Davao. Davao is een hele grote stad met naar schatting meer dan 1miljoen inwoners. Calinan is kleiner, en heeft zo’n 50.000 inwoners. Er zijn 4 ziekenhuisjes in het dorp maar het Ruben Robilio ziekenhuis is de grootste en dus ook de druktse. Het huisje waar we blijven ligt pal naast het ziekenhuis. Dit is heel fijn aangezien we hier natuurlijk gaan werken, maar ook 3 keer per dag eten.
Het huisje heeft 2 slaapkamers, elk met 8 slaapplekken. Wij hebben met zijn 7en één kamer, aangezien de studenten van Sport en Bewegen in Mei ook in ons huisje komen. Dit wordt krap, het huisje is namelijk vrij klein. Het heeft geen keuken maar wel een badkamertje met ijskoude douche en wc. Wat een vreemde gewoonte is hier, is dat je het wc papier niet mag doortrekken. Er staat een (open!) prullenbakje naast waar je het wc papier in moet weggooien, anders verstopt de hele wc.
We kregen een kleine rondleiding door het ziekenhuis. Het is een ziekenhuis met zo’n 70 bedden. Er zijn 4 afdelingen, waaronder een spoedeisende hulp en operatie kamer. Na deze rondleiding gingen we naar de supermarkt om wat dingen te halen. We hadden helemaal niets in huis, zelfs geen wc papier dus dit was hard nodig. Op straat worden we overal nagekeken alsof we een kermis attractie zijn. De supermarkt is nog redelijk modern, ze hebben veel dingen die we in Nederland ook hebben. Wat wel erg grappig is, is dat ze hier 4x per dag een dans show weggeven, dit wordt door het personeel gedaan. Boven de supermarkt zit een winkel wat je kan vergelijken met een soort Marskramer in Nederland, hier hebben we spulletjes voor in huis gehaald. Wat ons opviel is dat er hele valse muziek gespeeld werd. Toen we een tijdje door de winkel liepen, zag we dat het de manager was die keihard karaoke stond de zingen bij een van de tv’s die ze verkopen!
’s Avonds in de keuken gegeten van het ziekenhuis, is prima te doen. Ze eten hier 3x per dag rijst. Voor de studenten staat er in de ochtend wel brood met pindakaas omdat ze weten dat we dat lekker vinden. Die avond vroeg naar bed gegaan; bijslapen!
De volgende dag gingen we eerst ontbijten, dit kan hier om 7u, maar ze laten het vaak voor ons staan als iedereen al klaar is. Om 9 uur zouden we een afspraak hebben met Helen, voor een oriëntatie. Rond 09.30 kwamen we er achter dat ze vandaag helemaal niet zou komen, weer lekker Filipijns! De andere hoofdverpleegkundige, JecJec, kwam daarom naar ons toe om alles door te nemen. Zij gaat ons voortaan ook elke week wat Visaya leren, het dialect wat ze hier spreken.
Na de afspraak met JecJec zijn we weer even naar de supermarkt gegaan. Dit keer werden we niet gebracht door Doods, zoals de vorige keer, maar gingen we met een tricycle. Dit is een motor waar een soort 3 à 4-persoons aanhanger met dakje aan vastzit. Deze zie je hier overal. Kost overigens maar 7 pesos (12 cent), dus is lekker goedkoop.
’s Middags zijn we naar het zwembad geweest in het dorp. Heerlijk om even te kunnen afkoelen na al die hitte, het is hier de hele dag door zo’n 35 graden maar de gevoelstemperatuur is vaak hoger. We waren de enige daar, lekkerrrr!
Toen we terug kwamen van het zwembad gingen we in het ziekenhuis even kijken bij de Zumba-lessen die hier worden gegeven, dit gebeurd 4x per week. Wat voor ons vreemd is om te zien, is dat de verpleegkundigen gewoon tijdens hun dienst een uurtje meedoen, dit is geen probleem hier.
De rest van de avond hebben we lekker uitgerust en plannen gemaakt voor het weekend; we zijn naar Samal geweest, een eiland zo’n twee uurtjes hier vandaan. Vrijdag middag zijn we vertrokken in het busje zonder airco. Bij de boot naar het eiland toe was het dus heerlijk om er even uit te kunnen. We sliepen in een soort resort, niet heel luxe maar goed te doen. Het was meteen aan het strand, echt een strand zoals je op foto’s ziet. Overal palmbomen en mooi water. Het schijnt dat dit niet eens zo’n heel mooi strandje is dus ik ben heel benieuwd wat we nog gaan tegenkomen.
De eerste avond op Samal was het erg zoeken naar een restaurant. Filipijnen eten best vroeg; rond 6u. Wat je daar overal had waren tentjes waar mensen zaten te drinken, maar eten zag je nergens. Drinken is iets waar de Filipijnen heel erg goed in zijn, ze drinken hier de hele dag door rum. Ze drinken dit dan ook puur, terwijl we eigenlijk helemaal niet zo veel dronken mensen zijn tegen gekomen. Na continu aangekeken te zijn, kwamen we bij een restaurantje met een menukaart die er best redelijk uitzag. Toen we wilden gaan zitten vertelden ze ons dat er alleen ‘butter chicken’ en friet beschikbaar was, ook heel normaal hier. We waren de enige daar, en kregen een tafeltje aan de rand van de zee in het pikkedonker. Na 1,5u wachten kwam eindelijk de kip met friet tevoorschijn. Het vet druipte er van af, niet normaal! Tijdens het eten viel ook zo’n 3 keer de stroom uit, niemand reageerde hier op dus ze zullen het wel gewend zijn. ’s Avonds met Evi, Arno en Martijn wat rum gehaald en aan een tafeltje zitten kaarten. Na een tijdje raakten we aan de praat met een groep dronken Filipijnse jongeren die alles van ons wilden weten, erg leuk!
De zaterdag zijn we naar watervallen in de buurt gegaan waar je ook kon zwemmen. Echt een hele mooie plek! We waren al gewaarschuwd dat de mensen op Samal je echt behandelen als een beroemdheid. Iedereen wilt foto’s van en met je maken. Ze komen allemaal bij je staan, vragen van alles en staren je continu aan. Toen we van de rotsen af gingen springen stond iedereen te kijken en te klappen.
’s Middags nog lekker op het strand gelegen en heerlijk hamburgers gegeten. In het restaurantje waar we hadden gegeten was er ’s avonds een vuurshow. Een aantal mensen gingen met brandende fakkels en touwen een showtje opvoeren. Hier kwamen we de eerste andere blanken tegen; de eigenaar van het restaurant was een amerikaan, en ook aan een van de tafels zat een Amerikaanse jongen die hier voor een jaar was. Na de show het strand op gegaan, er was een schuimparty bezig. Super grappig aangezien we overal boven uit staken. Ze wilden dat we op het podium gingen dansen en meisjes stonden om ons te gillen. Om 4u gingen we eindelijk richting bed; geslaagde avond!
De zondag, ons laatste dagje op Samal zijn we naar een vleermuizen grot gegaan. Ons idee van de grot was dat we er echt door heen konden lopen en dat we er best wel een tijdje konden blijven. Toen we aankwamen bleek dat je hier in zo’n 10min klaar zou zijn, handig… Wel was het erg leuk om te zien, op de plek zaten zo’n 2,5 miljoen vleermuizen bij elkaar. Ze zaten in een grot waar je vanaf de grond in kon kijken. Er hing een hele muffe geur en ze maakten echt lawaai. ’s Avonds komen ze met zn alle uit de grotten om eten te zoeken, je zou er maar wonen!
Maandag hebben we oriëntatie in een aantal instellingen waar ook stage kunnen gaan lopen naast het ziekenhuis. Ben benieuwd!